Όσο χρήσιμη είναι η φωτογράφηση άλλο τόσο είναι κι ο σχολιασμός των φωτογραφιών με τη δασκάλα μου. Προσπαθώ να ρουφώ όλες τις νέες πληροφορίες κι έπειτα να τις εφαρμόζω στην πράξη. Τρίτη ημέρα του Solo Art Therapy Traveling σήμερα και βρίσκομαι για ζέσταμα στο Musée d'Orsay.
Αρχίζω να συνειδητοποιώ πως τα πράγματα στο μουσειακό μου ταξίδι δεν πρόκειται να είναι όπως τα υπολόγιζα. Ναι, και σήμερα έχει πολύ κόσμο στο μουσείο. Και σήμερα βλέπω όμορφες στιγμές που για να τις απαθανατίσω θα χρειαζόταν να πηδήξω πάνω από δεκαπέντε ανθρώπους, δέκα κινητά και πέντε audioguides. Για να μη μιλήσω για τα γκρουπ. Εκεί κάνω απλώς υπομονή.
Αν έχεις αρχίσει σιγά σιγά να με ψυχολογείς, καταλαβαίνεις πως αυτό που λέω είναι ψέμα. Όταν συναντώ γκρουπ με ξεναγό, κάθομαι σιωπηλά δίπλα κάνοντας την ανίδεη, και τον ακούω προσεκτικά (αν μιλά κάποια γλώσσα που να καταλαβαίνω φυσικά).
Υπάρχουν τόσο όμορφες στιγμές που συμβαίνουν μέσα στα μουσεία. Αναρωτιέμαι πώς δεν το είχα προσέξει τόσα χρόνια.
Σήμερα, βλέπω ξαφνικά αυτόν τον κύριο να σηκώνεται από το αναπηρικό αμαξίδιο για να φωτογραφηθεί όρθιος δίπλα στη γυναίκα του, μπροστά από το Bal du Moulin de la Galette, του Auguste Renoir. Αν μπορούσες μονάχα να δεις τη συγκίνηση των παιδιών τους καθώς τους φωτογράφιζαν χαμογελαστούς κι αγκαλιασμένους.
Όλο αυτό το ταξίδι αρχίζει να προσφέρει ένα δεύτερο νόημα στη σχέση μου με το μουσείο. Από εκεί που τόσα χρόνια ήμουν «εγώ κι ο κάθε πίνακας», με όλα τα συναισθήματα, τις σκέψεις, την έμπνευση και τα όνειρα που αυτή η σχέση γεννά, ξαφνικά κάνω ένα βήμα πίσω και παρατηρώ τη σχέση των άλλων ανθρώπων με την τέχνη, τα έργα, μεταξύ τους. Κι
από αυτή την εμπειρία ξεπηδούν νέα συναισθήματα και σκέψεις.
Καθώς προχωρώ το μονοπάτι μου προς τον στόχο, βαδίζω πιο βαθιά και σ' ένα δικό μου εσωτερικό δρομάκι που νιώθω πως θα με βοηθήσει στη συγγραφή του βιβλίου.
Ακόμα ένα δίδυμο μαμάς και κόρης που δείχνουν να μοιάζουν η μια στην άλλη στις κινήσεις τους.
Θέλω ν' αναμετρηθώ με έναν νέο μουσειακό χώρο κι επιλέγω το Musée de l'Orangerie, ένα μουσείο εμπειρία. Εδώ ο άνθρωπος είναι μικρότερος από τα έργα τέχνης. Εδώ μπορεί κανείς να αφεθεί και να χαλαρώσει, σαν να ξαπλώνει σε μια αιώρα ανάμεσα στις φυλλωσιές και στα νερά.
Εδώ συναντώ με το φακό μου, για πρώτη φορά, τρεις γενιές γυναικών που αγαπούν την τέχνη. #likemotherlikedaughter
Εκ των οποίων μάλιστα η μια μοιάζει για συνάδελφος· ερασιτέχνης φωτογράφος...
Εραστής της τέχνης κι εγώ, γεμάτη από τη σημερινή μου μέρα, μπορώ να πάρω τον δρόμο
του γυρισμού και να δουλέψω το υλικό της ημέρας.